تا چرخ‌ها از چرخش افتادن لبخند از لب‌های بابا رفت رو صورتش اندوه، چین انداخت شور و نشاط از خونۀ ما رفت چشم امید مردم این خاک در چرخش چرخ‌های خاموشه باید ببافیم فرش تا مردی فرش‌های زیر پاشو نفروشه دستامونو می‌دیم به هم با عشق ایران فردامونو می‌سازیم زیبایی دنیا به دست ماست ماییم که دنیامونو می‌سازیم باید بجوشد چشمه‌های شوق تا زندگی تو شهر جاری شه ما می‌تونیم که بهترین باشیم باور کنیم، باور کنیم می‌شه! یک لقمه از دستای ایرونی شیرین‌تر از حلوای بیگانه است ما روی پای خویش می‌مونیم دلسوزی بیگانه افسانه است چینای روی صورت بابا وا می‌شه وقتی این درا وا شه وقتی میاد با دست پُر، خونه دنیایی از امید تو چشماشه هرگز نمی‌ذاریم غبار سرد رو گرمی این خونه بنشینه باید چراغ کار رو روشن کرد راه سفر تا قله‌ها اینه