این راه رو با دلداگی آغاز میکنیم دنیا و بازی هاش رو از سر باز میکنیم چه شب و روزایی شبیه جبهه داریم با بال های بندگی پرواز میکنیم بی اعتنا رد شیم از این میدون مگه میشه ایمون بمونه پشت درد نون مگه میشه از مردم و عشق هی دم میزنیم اما مرهم نشیم رو زخم و درداشون مگه میشه وقتش رسیده کوله بار عشق رو برداریم با هم قدم تو این مسیر سبز بگذاریم وقتش رسیده این سفر الگوی دنیا شه این همدلی خاری تو چشم دشمنا باشه وقتی شریک غصه مردم بشیم شادیم وقتی گرفتاری و دریا بی آزادیم تا با ندارا هم غذا میشیم داراییم وقتی که آواری رو میسازیم آبادیم