تکیه گاه

وقتی که سختی ها هجوم میارن

هرجا که تو زندگی کم میارم

میگیره دستمو مثل همیشه

پدر یعنی یه کوه دارم کنارم

آی زندگی سنگینه بار تنها

کنار من همیشه شونه ای هست

یه دستی که رو ترکاش همیشه

برای زندگی نشونه ای هست

هزار هزار هزار تا غم بباره

من سایه روی سرم رو دارم

دنیا بایسته روبروم غمی نیست

پشت سرم من پدرم رو دارم

تا ببینن شادیمونو

خودشونو ندیدن

آسمونو انگار از

نگاهشون آفریدن

یه ستونن واسه خونه

سایه بونن روی سرها

پشت اون نگاه جدی

مهربونن پدرها

سر میذارم روی شونه ات

که همیشه واسه من یه تکیه گاهه

بازه آغوش تو حتی

وقتی برمیگردم از راهی که گفتی اشتباهه

بوسه می زنم به دستات

دستایی که گرمیشون همیشگی بود

بوسه میزنم به چشمت

که مراقب عبورم از مسیر زندگی بود

من به هرجا برسم

کوچیکم پیش تو پشتم به تو قرصه

اول اسم تو رو میگم

هرکسی از قهرمان قصه های من بپرسه

هزار هزار هزار تا غم بباره

من سایه روی سرم رو دارم

دنیا بایسته روبروم غمی نیست

پشت سرم من پدرم رو دارم

تا ببینن شادیمونو

خودشونو ندیدن

آسمونا انگار از

نگاهشون آفریدن

یه ستونن واسه خونه

سایه بونن روی سرها

پشت اون نگاه جدی

مهربونن پدرها